خورشید عشق

خورشید زسودای رخت محو جمال است

دل باخته دل، شیفته ی آن خط و خال است

از آب حیات لب لعلت نچشیدم

لب های ترک خورده به امید وصال است

ای دست نوازشگر تو معجزه آسا

دستی به دلم نه که ببینی به چه حال است

بر سینه اگر دست محبت نگذاری

چون طور تجلی بکند فرض محال است

کافی ست به ما دولت پاینده ی عشقت

ما را به نیازی به غم مال و منال است

تا روز خداحافظی از خاک به افلاک

در مکتب تو جان پی تحصیل کمال است

غوغای نیازی به سما میرسد آخر
از لذت ابروی تو که مثل هلال است

شب نشین

ای ماه بی نشانم در آسمان آبی

بر پا شده ز عشقت در سینه التهابی

شب های پر ستاره، شب زنده دار عشقم

شاید دمی ببینم در آسمان شهابی

هر ذره ی وجودم وا بسته ی وجودت

سر میرسد شبی که بینم تو را به خوابی

از سبزی وجودت پائیز من بهار است

در بوستان هستی خوشبوترین گلابی

من می پرستم اما سهمی ز می ندارم
می نوشم از لبانت روزی شراب نابی

افسوس

در مستی چشمان تو گم گشت جوانی

اکنون دگر آواره ام و نیست توانی

تو عهد وفا بستی و دستم نگرفتی

آخر چه بگویم که تو از عشق چه دانی

از اهل وفا، دور بود عهد شکستن

افسوس که گفتم تو چنینی و چنانی

این عمر گران در گرو خامی دل رفت

من باختم اندر پی تو جان گرانی

از روز ازل بخت ز من فاصله دارد

کی چرخ فلک داده به من لحظه امانی

در هر لحظه روز وشب من با جریانی

عهد جوانی سپری گشته دمادم

خون شد دل و جان از شرر درد نیازی

آتش بزند درد نهانش به جهانی

ای دوست

عمر یست دوانم پی سودای تو ای دوست

دل می برد آن دیده ی شهلا ی تو ای دوست

کی روزی ما میشود آن لعل لبانت

من مشتری ام بر لب حمرای تو ای دوست

دلباخته و کشته ی آن ناز و ادایت

مبهوتم از آن صورت زیبای تو ای دوست

گفتی ببر از غیر بریدم سخنی نیست

جان را رمقی نیست ز غوغای تو ای دوست

تصویر رخت نقش خیال من مسکین

در دل نبود غیر تمنای تو ای دوست

با روز چنان رابطه ای خوب ندارم

من منتظرم بر شب و رویای تو ای دوست

با باد صبا راز دل خویش بگفتم
در حسرت دیدارم و شیدای تو ای دوست

عطر طراوت

ای مشتری بی بدل قصر صداقت

ای لذت و شیرینی پنهان عبادت

بلبل به هوای گل روی تو بخواند

بر گلشن پژمرده توئی عطر طراوت

از هیبت نامت قلم آواره ی دست است

آواره ی دهرند لنیمان ز حسادت

جان در رهت ارزانی و خون در غلیان است

مجنون تو گشتن بودم عین سعادت

مپسند که غیر تو کسی را بپسندم

لطفی ز حضورت بشود کسب شرافت

شایسته ی ما نیست در غیر تو رفتن

از ما قدمی و ز تو امید عنایت

تا کی ز تو محروم و به دنبال سرابیم
عمریست که نام تو بود ذکر جماعت

آذرخش

در رگ غیرت مردان خدا غوغا کرد

جنبشی در دل غفلت زده ها بر پا کرد

آتشی بر چمن وخرمن اهریمن زد

شرف خفته ی ما را حرکت اهدا کرد

روح حق آمد و هیهات من الذله را

در دل مرده دلان زنده کنان معنا کرد

به سر آمد خبر خواب زمستانی ما

بوی گل، گلشن آفت زده را احیا کرد

بلبلان نغمه کنان ذکر خدا میخوانند

باغبان هم هدف بلبل ما امضاء کرد

دست در دست نهادیم و خروشان گشتیم

باز تکرار نمودیم چه ها موسی کرد

با مسیحا نفسی دست به بیعت داریم

پیر دنیا زده را با نفسش برنا کرد

دست خالی و به دستش سپری محکم داشت
آذرخشی به دل یخ زده ها القا کرد

بوسه برعشق

امسال ز سرمای هوا یخ زده دلها

ما را چه غم از رونق گرمای وجودت

در انجمن عشق فقط نام تو عشق است

لب ها همه آماده ی اجرای سرودت

و النجم نهان در تن مینای زمانی

دل بی سر و پا منتظر دوز فرودت

چون خاک خجل شد ز پذیرائی مهمان

ما را گله ای نیست ز اسرار صعودت

از گلشن آفت زده گلهای جوان را

بردار و بینداز به تسبیح جنودت

آتش بزنم بر زحل و خشکی مریخ

آن دم که به ما هم برسد شعله ی جودت

من بوسه ی خود را به لبی قرض ندادم

تا بر کف پایت بزنم وقت سجودت 

((در محضر دوست))

در مکتب دل سوختگان کینه حرام است

جای تشر وغرش اغیار سلام است

       هر کس که صفا دارد وظرفیت معشوق 

                                                                                                 بیگانه دل نیست که او اهل مرام است

       از شبنم روی لب معشوق مکیدن

                                                                                                 آن آب حیاتی ست که در فکر عوام است

       گم کرده ما در خود ما باشد واما                 

                                                                                                  ما در پی آنیم که دلدار کدام است

       در محضر او سجده به ابلیس نمودیم

                                                                                                  با این هنر نفس دگر کارتمام است

       افسوس زخود بی خود وجانانه گذشتیم

                                                                                                   نامحرم کاشانه به ما جای امام است

از شیخ مراغه به تو پندیست نیازی

تقوا سخن اول و پایان کلام است

((بهار زندگی))

ای شروع سبز در گلزار زرد زندگی

ای شراب پرشرر در جام سرد زندگی

بی تو تار وپود دل تار است وجانم تار ومار

در سرای پر هیاهو ای تو مرد زندگی

جان به لب آمد ولی بر لب نیامد جام تو

ای تو درمان همه درد وتو درد زندگی

ساقیا لطفی نما بر خسته ساغر به دست

تا نبازم زندگی را در نبرد زندگی

شبنم روی لبت کی می شود احسان ما

تا بشویم جان ودل از خاک وگرد زندگی

ای بهار   آرزوهای دل طوفانی ام

ای توتفسیر همه کرد ونکرد زندگی

کوچه های عشق را با اشک جارو می کنم

تو صفای کوچه ها من کوچه گرد زندگی

بر نیازی که نیازی دست بر دامان توست

تا به کی اخراجی عشق است وطرد زندگی

                                                                     ((خورشید عشق))

                                                 خورشید زسودای رخت محو جمال است

                                                   دل باخته دل شیفته ان خط وخال است

                    از اب حیات لب لعلت نچشیدم

                                                          لب های ترک خورده به امید وصال است

                   ای دست نوازشگرتو معجزه آسا

                                                           دستی به دلم نه که ببینی به چه حال است

                     بر سینه اگر دست محبت نگذاری

                                                      چون طور تجلی بکند فرض محال است

                      کافیست به ما دولت پاینده عشقت

                                                          ما راچه نیازی به غم مال ومنال است

                      تا روز خداحافظی از خاک به افلاک

                                                       در مکتب توجان پی تحصیل کمال است

                                                     غوغای نیازی به سما میرسد آخر

                                                     از لذت ابروی توکه مثل هلال است